W 1551 r. Stefan Zbaraski, wojewoda witebski i kasztelan trocki w dobrach międzyrzeckich należących do jego żony Anny Janówny Zabrzezińskiej, ufundował w miejscowości Szóstka, parafię dla wiernych obrządku prawosławnego i wybudowano pierwszą drewnianą świątynię (cerkiew), prawdopodobnie pod wezwaniem Najświętszej Maryi Panny i św. Hrehora, męczennika.

W latach 1595-96 została zawarta w Rzymie i w Brześciu Litewskim – unia religijna, tzw. Unia Brzeska. Wtedy to prawosławni mieszkający na terenach Rzeczypospolitej przystąpili do jedności z Kościołem katolickim (łacińskim). Odtąd parafia Szóstka stała się unicką.

Parafia należała do unickiej diecezji włodzimiersko-brzeskiej i znajdowała się w dekanacie mielnickim.

W 1758 r. w miejsce dotychczasowej, zniszczonej świątyni (cerkwi) unickiej, wybudowano nową, drewnianą dzięki fundacji Augusta Aleksandra Czartoryskiego i jego żony Zofii z Sieniawskich, właścicielki dóbr międzyrzeckich.

Po rozbiorach Rzeczpospolitej i w okresie Królestwa Polskiego (Kongresowego) parafia należała do unickiej diecezji chełmskiej, aż do jej skasowania przez carat w 1875 r.

Dotychczasowa cerkiew unicka została zajęta przez prawosławnych. Z funduszy rządowych wybudowano w latach 1889-1890 murowaną cerkiew, według projektu Wiktora Iwanowicza Szczugowa, członka Cesarskiej Akademii Sztuk Pięknych w Petersburgu.

Drewniana cerkiew punicka została przeniesiona na miejscowy cmentarz grzebalny.

Po tzw. ukazie tolerancyjnym z 1905 r. byli unici przeszli do Kościoła rzymskokatolickiego i należeli do łacińskiej parafii w Międzyrzecu Podlaskim. W Szóstce pozostali nieliczni prawosławni, a w 1915 r. wielu wyjechało z wycofującymi się wojskami rosyjskimi.

Po odzyskaniu niepodległości przez Polskę w 1918 r. oraz przywróceniu łacińskiej diecezji podlaskiej, jej biskup Henryk Przeździecki, utworzył w 1919 r. przy murowanym kościele parafię rzymskokatolicką w Szóstce pod wezwaniem Narodzenia N. M. Panny. Początkowo opiekę duszpasterską dla wiernych w Szóstce pełnili kapłani z sąsiednich parafii. W 1921 r. parafia otrzymała swego proboszcza.

Papież Pius XI upoważnił bpa H. Przeździeckiego do utworzenia parafii obrządku wschodnio-słowiańskiego (bizantyjsko-słowiańskiego) zwanego neounickim, dla byłych unitów, którzy chcieli pozostawać w jedności z papieżem, ale chcieli zachować liturgię wschodnią (synodalną – prawosławną). Biskup dekretem z 2 stycznia 1931 r. utworzył neounicką parafię pw. św. Jerzego, męczennika w Szóstce, funkcjonującą od 28 stycznia 1931r. przy drewnianym kościele (kaplicy) na miejscowym cmentarzu. Od tego czasu w Szóstce istniały dwie parafie: rzymskokatolicka i neounicka.

Ten stan zmienił się podczas działań drugiej wojny światowej. Niemcy, popierający prawosławnych o nastawieniu antypolskim, mających swoją parafię w Worsach, pozwolili im na zajęcie kościoła rzymskokatolickiego w Szóstce. W 1940 r. został aresztowany proboszcz rzymskokatolicki (ks. Antoni Norwa) i uwięziony w Oświęcimiu i Dachau.

Wierni obrządku rzymskokatolickiego byli pozbawieni kościoła, a opiekę duszpasterską sprawowali kapłani z sąsiednich parafii.

Neounici nadal sprawowali liturgię w kaplicy na cmentarzu grzebalnym.

Dopiero po zakończeniu drugiej wojny światowej w 1945 r. parafia rzymskokatolicka otrzymała swojego duszpasterza, przejmując murowany kościół w Szóstce. W tym samym roku (1945) spłonęła świątynia neounicka na cmentarzu.

Po drugiej wojnie światowej, niektórzy wierni prawosławni i neounici opuścili te rejony w ramach repatriacji i wyjechali lub przeszli do Kościoła rzymskokatolickiego.

Ostatecznie w 1948 r. decyzją biskupa siedleckiego przestała istnieć parafia neounicka, a obowiązki duszpasterskie nad wszystkimi pozostającymi katolikami (łacinnikami i neounitami) przejął proboszcz parafii rzymskokatolickiej parafii pod wezwaniem Narodzenia N. M. Panny w Szóstce.